تاریخچه تخته های موج سواری

در اوایل سال 1778، کاپیتان جی کوک، کاشف بریتانیایی، این نوع فعالیت ها را در جزایر هاوایی دیده بود. پس از سال 1908 موج سواری به برخی از کشورهای اروپا و آمریکا گسترش یافت. گسترش به آسیا پس از سال 1960. در یک تا دو دهه گذشته، موج سواری بسیار توسعه یافته است. مسابقات موج سواری در مقیاس بزرگ در سواحل آمریکای شمالی، پرو، هاوایی، آفریقای جنوبی و شرق استرالیا برگزار شده است. موج سواری توسط امواج تامین می شود و در ساحل با باد و امواج انجام می شود. ارتفاع امواج باید حدود 1 متر باشد و حداقل آن نباید کمتر از 30 سانتی متر باشد. جزایر هاوایی دارای امواج مناسب برای موج سواری در تمام طول سال هستند. به خصوص در زمستان یا بهار، امواجی از اقیانوس آرام شمالی وجود دارد. ارتفاع این امواج به 4 متر می رسد که می تواند ورزشکاران را بیش از 800 متر سر بخورد. بنابراین جزایر هاوایی همواره مرکز موج سواری در جهان بوده است.
تخته‌های موج سواری که در ابتدا مورد استفاده قرار می‌گرفت، حدود 5 متر طول و 50 تا 60 کیلوگرم وزن داشتند. پس از جنگ جهانی دوم، پانل های پلاستیکی فوم ظاهر شد و شکل پانل ها بهبود یافت. تخته های موج سواری که در حال حاضر استفاده می شوند دارای طول 1.5-2.7 متر، عرض 60 سانتی متر و ضخامت 7-10 سانتی متر هستند. تخته ها سبک و مسطح هستند، با انتهای جلو و عقب کمی باریک تر، و باله دم تثبیت کننده در پشت و پایین. برای افزایش اصطکاک، تخته نیز با یک لایه بیرونی مومی پوشانده شده است. وزن تمام تخته های موج سواری تنها 11 تا 26 کیلوگرم است. نهنگ‌های گوژپشت دارای ساختارهای موجدار در قسمت جلوی بال‌های خود هستند که به غول کمک می‌کند تا با ظرافت و نرمی بیشتری در جریان جریان داشته باشد. این ساختار به کاهش کشش کمک می‌کند و به گوژپشت کمک می‌کند تا جریان را بگیرد و اطمینان حاصل کند که علی‌رغم اندازه عظیمش می‌تواند به سرعت حرکت کند. Fluid Earth سازنده تخته موج‌سواری با الهام از این موضوع، تخته‌های موج‌سواری مشخصی با انتهای جلوی موج‌دار تولید کرده است.