De geschiedenis van surfplanken

Al in 1778 had de Britse ontdekkingsreiziger Kapitein J. Cook dit soort activiteiten op de Hawaiiaanse eilanden gezien. Na 1908 verspreidde het surfen zich naar enkele landen in Europa en Amerika. Verspreiding naar Azië na 1960. In de afgelopen één tot twintig jaar heeft surfen zich enorm ontwikkeld. Er zijn grootschalige surfwedstrijden gehouden aan de kusten van Noord-Amerika, Peru, Hawaï, Zuid-Afrika en Oost-Australië. Surfen wordt aangedreven door golven en wordt op het strand beoefend met wind en golven. De hoogte van de golven moet ongeveer 1 meter zijn, en het minimum mag niet minder zijn dan 30 cm. De Hawaiiaanse eilanden hebben golven die het hele jaar door geschikt zijn om te surfen. Vooral in de winter of de lente zijn er golven uit de Noordelijke Stille Oceaan. De golven zijn maar liefst 4 meter hoog, waardoor atleten meer dan 800 meter kunnen glijden. Daarom zijn de Hawaiiaanse eilanden altijd het surfcentrum ter wereld geweest.
De oorspronkelijk gebruikte surfplanken waren ongeveer 5 meter lang en wogen 50 tot 60 kilogram. Na de Tweede Wereldoorlog verschenen er schuimplasticpanelen en werd de vorm van de panelen verbeterd. De surfplanken die momenteel worden gebruikt zijn 1,5-2,7 meter lang, 60 cm breed en 7-10 cm dik. De boards zijn licht en vlak, met iets smallere voor- en achterkanten en een stabiliserende staartvin aan de achterkant en onderkant. Om de wrijving te vergroten, is het board ook bedekt met een wasachtige buitenfilm. Alle surfboards wegen slechts 11 tot 26 kilogram. Bultruggen hebben een aantal gegolfde structuren aan de voorkant van hun vleugels, waardoor de kolos sierlijker en soepeler door de stroming kan bewegen. Deze structuur helpt de weerstand te verminderen en helpt de bultrug de stroming te ‘grijpen’, waardoor hij ondanks zijn enorme omvang behendig kan bewegen. Hierdoor geïnspireerd heeft surfplankenfabrikant Fluid Earth karakteristieke surfplanken met gegolfde voorkant geproduceerd.